Ik mocht buiten spelen. Geweldig vond ik het. Wat een vrijheid. Alleen, zonder ouders, naar buiten en op avontuur. Met vriendjes spelen en samen nieuwe dingen ontdekken. Natuurlijk moest ik goed uitkijken. Daar waren strakke regels voor. Op de stoep blijven bijvoorbeeld, ook al waren auto’s in die tijd nog best bijzonder. In de straat blijven moest ik ook. Ik mocht niet te ver weg gaan. En ik moest altijd voorzichtig zijn, al vond ik dat best een abstract begrip. Geen gevaarlijke dingen doen was de uitleg, maar wat is gevaarlijk? Fikkie stoken? Ergens op klimmen? Ik had geen idee. Mijn ouders wel. Als ze zouden zien dat ik gevaarlijke dingen deed, dan mocht ik niet meer naar buiten en moest ik weer binnen spelen. Dat loog er niet om. Een paar keer zagen of hoorden ze via-via dat ik gevaarlijke dingen deed. Dan bleek ik nog te klein om buiten te spelen. Nu zouden we zeggen dat ik mijn verantwoordelijkheid nog niet kon nemen. Hoe dan ook, de maatregel was simpel en doeltreffend: een week niet naar buiten. Dan leer je wel. Waarom moet ik daar nu weer aan denken?
We hebben allemaal een tijdje niet buiten mogen spelen. Omdat het buiten te gevaarlijk was. Toen het weer iets veiliger leek werden de teugels wat gevierd, al moesten we voorzichtig blijven. Het liefst niet te ver weg gaan. Geen gevaarlijke dingen doen. Maar tijden veranderen. Waarschuwingen worden massaal in de wind geslagen en echte harde maatregelen blijven achterwege. Dan leer je dus niet en dat is precies het dilemma waar overheden nu mee kampen. Hoe kun je een aanval op de mensheid (want dat is gaande) afslaan als degene die je beschermen wilt niet luistert en het laat afweten? Kun je iemand nog dwingen om zich te laten testen? Kun je iemand dwingen mee te werken aan een bron- en contactonderzoek? Kun je iemand dwingen om twee weken in quarantaine te blijven? En zo ja, hoe controleer je dat en wat doe je als het niet gebeurt? Een maatregel heeft immers pas zin als je hem kunt handhaven?
Ik kreeg vroeger gewoon een draai om mijn oren als ik niet luisterde. Pets! Het was immers voor mijn eigen bestwil? Ik heb er niets aan overgehouden en er best veel van geleerd. Onder andere dat ik het in alle vrijheid buiten spelen moest verdienen door me aan bepaalde afspraken te houden. Ik schreef eerder al dat de vrijheid van de één begint waar die voor de ander ophoudt. Met een beetje geven en nemen en wat gezond verstand zijn harde maatregelen overbodig en heeft iedereen bewegingsruimte. Tot op heden wordt verondersteld dat het gezonde verstand wordt gebruikt en dat we geen kleuters meer zijn. Ik twijfel een beetje. Moeten we voor straf maar weer een weekje binnenblijven? Het kwam zo maar op.
Waanzinnig hè?