Het bereiken van een eerste jaar dient te worden gevierd, zelfs al is het een rotjaar. Een jaar in quarantaine is niet iets om genoeglijk op terug te kijken, maar het feit dat het achter de rug is legitimeert een flinke slok. Wel twee, lijkt me.
Iets meer dan een jaar geleden begint bij mij het kwartje al te vallen. De eerste berichten uit China over een nieuw virus vergen dan nog slechts enkele regeltjes in de krant. Dit gaat goed mis, dit komt niet meer goed, zijn mijn gedachten. Dergelijke gedachten classificeert men wel als wanhoop. Ik bedenk dat het de nodige jaren kan duren voordat een vaccin is gevonden om dit nieuwe virus te bestrijden. En daar hobbel ik met mijn afweerstoornis dan nog eens achteraan, want ik moet het voornamelijk hebben van het plasma van donoren die antistoffen hebben opgebouwd. Zal ik dat überhaupt wel meemaken?
Ik ga er in elk geval mijn best voor doen, besluit ik, ook al betekent dat het voorlopig vermijden van elk fysiek contact met ieder mij lief is. Zo bedacht, zo gedaan. Een week later sluit de werkgeefster van mijn vrouw haar kantoor op gezag van de overheid. Sindsdien zit ook zij met mij in een bubbel. En ja, dat is nu bijna jaar geleden.
Inmiddels is een aantal vaccins goedgekeurd en zit nog een aantal nieuwe vaccins in de pijplijn. Goed nieuws dus. Ze moeten alleen nog even allemaal worden ‘gezet’. Niet iedereen staat daarvoor open, hoewel de gevreesde bijwerkingen in geen verhouding staan tot de mogelijke bijwerkingen van het virus zelf. Maar dit terzijde. Anti-vaxxers zijn van alle tijden, hoewel het inmiddels wat genuanceerder ligt. De mRNA-vaccins bevatten immers geen ziekteverwekker? Een argument dat aanhangers van deze beweging te denken moet geven, lijkt me. Maar ja, denken…
Enfin. Voor wie wel gevaccineerd wil worden vormt de beschikbaarheid een obstakel. Het aanbod van vaccins is divers en per vaccin verschilt de wijze van opslag en de effectiviteit per leeftijdsgroep en/of achtergrond. Als dan ook nog eens beleidsambtenaren de uitvoering op hun schouders nemen, kun je wachten op vertraging. Dat kun je sowieso bij beleidsambtenaren, maar ook dit terzijde.
Desondanks lijkt de trein te zijn gaan rijden, maar nu wordt het spoorboekje bijna dagelijks gewijzigd. Om gek van te worden. Dacht ik als kwetsbare op het station te staan waar de eerste trein arriveert, blijkt de trein daar voorlopig helemaal niet aan te komen. Slim. De kwetsbaren hebben zichzelf al opgehokt en vormen geen bedreiging voor de zorg. Je moet er maar opkomen.
Ik trek mij weer terug in mijn bubbel. Dit gaat nog wel even duren vrees ik. Maar daarna toch echt weer een feestje. Toch?