Ik meende creatief te zijn door mijn fantasie te vangen in verhalen, maar ik begin te verliezen van de realiteit. Het is een oneerlijke strijd.
De werkelijkheid verzin je niet. Een stelling die ik onderschrijf sinds ik schrijf, maar desondanks dacht ik deze en gene nog wel te kunnen boeien. Dat wordt echter steeds lastiger nu niet ik, maar de wereld zichzelf op de kop zet. Ik vond het al ondenkbaar dat Donald Trump een serieuze kandidaat zou zijn om de machtigste functie van deze aardkloot te kunnen vervullen, dus na zijn inauguratie gaf ik hem een termijn van ten hoogste drie maanden. Dat pakte anders uit. Saai was het geenszins. Telkens als ik dacht dat de top van gekkigheid wel was bereikt, wist hij er steeds weer een schepje bovenop te gooien. Respect! Dat doen niet veel kunstenaars hem na. Het zou leuk zijn als het niet zo serieus was. En desastreus. De bestorming van het Capitool, hèt symbool van democratie in de Verenigde Staten, toonde aan dat één gek een hoop dwazen kan mobiliseren. Een angstig idee. Maar dat is Amerika, het land van de onbegrensde mogelijkheden. Die omschrijving klopt weet ik nu. De mogelijkheden zijn inderdaad onbegrensd gebleken.
Dichterbij huis gaat het niet veel beter. In de strijd tegen het virus zijn verdergaande maatregelen soms onvermijdelijk. We willen nu eenmaal met een blessure of erger naar een dokter kunnen en dan netjes geholpen worden. Dat dringt niet altijd goed door bij een deel van de bevolking. Een hoop klokgelui waarbij niet iedereen goed weet waar de klepel hangt. Ik vermoed zelfs dat sommigen niet eens weten wat een klepel is. Als wordt aangekondigd dat iets tijdelijk niet meer gaat mogen, maken we tot het ingaan van dat verbod maximaal gebruik van wat straks niet meer mag, waarmee het tegenovergestelde wordt bereikt van het beoogde. Logisch.
Enfin. Terug naar mijn creatieve vermogen. Ik moet mijn meerderen erkennen. De theorieën die bedacht zijn om te verklaren dat harde feiten niet deugen overstijgen in elk geval mijn bescheiden maar grootste fantasieën. Ook hier respect! Ik krijg het met geen mogelijkheid bij elkaar verzonnen. Als een avondklok wordt ingesteld om onderlinge contacten zoveel mogelijk te vermijden, blijkt dat voor een selecte groep holhoofden hèt startsein om ‘met zijn allen’ de straat op te gaan. Zij zijn namelijk tegen. Tegen de regering (die is al demissionair), tegen de maatregelen, tegen de beperkingen. Wie niet, nietwaar? Wie lijdt daar niet onder? Voor veruit de meesten van ons een beproeving die doorstaan moet worden tot betere tijden aanbreken. Voor een kleine groep echter een aanleiding om de horeca te slopen waar ze zo graag een biertje drinken, de winkels te plunderen waar ze graag shoppen en hun eigen nest te bevuilen door alles te slopen wat er te slopen valt in naam van de vrijheid. Hun vrijheid. Alsof die horeca en ondernemers het al niet moeilijk genoeg hebben.
Maar het toppunt is hiermee nog niet bereikt. Net als bij Trump kan er nog wel een schepje bij. Het ziekenhuis is doelwit.
Je begrijpt, ik geef het op.